از امام صادق (عليه السلام) نقل شده سلمان بآن مقام عظمتش هر وقت عطاى خود را ميگرفت قوت ساليانه‏اش را بر ميداشت تا موقعيكه دو مرتبه تقسيم نمايند. اصحاب باو گفتند چرا اينطور ميكنى با آنكه نميدانى تا فردا زنده هستى يا مرده؟ جواب داد احتمال زندگى كافى است در تهيه آذوقه. علاوه هر وقت قوت و خوراك انسان موجود باشد نفس انسان راحت است و سركشى نميكند و اگر ذخيره‏اى نداشته باشد نفس در اضطراب است.

زندگى و دنياى ابى‏ذر

ابوذر شترهاى فراوان و گوسفندان زياد داشت كه آنها را ميدوشيد، استفاده ميكرد و هر وقت خانواده‏اش ميل به گوشت داشت و يا مهمان وارد ميشد و يا كسانيكه در آبكشى بر او كمك ميكردند و احتياج داشتند شترى ميكشت تقسيم مينمود، و براى خود هم سهمى بر ميداشت، اين افراد كه سر سلسله زهد و تقوا و فضيلت و سجاياى اخلاقند، ببينيد چه زندگى بى عيب و نقصى دارند، دنيا را تضييع نميكنند، و از اجتماعات دورى نمى‏جويند و در همه امور چه اجتماعى و چه مذهبى حد واسط را كه از نظر شرع هم مورد پسند است اختيار مى‏نمودند.
پيغمبر اكرم (صلى الله عليه و آله و سلم) فرموده خير الامور اوسطها: بهترين كار حد وسط آنست (نهج الفصاحة لفظ خير).
اسلام نه تنها در امور آخرت حد وسط را انتخاب كرده، بلكه در كليه شئون زندگى و اجتماعى و تجارتى نيز از افراط و تفريط و هر گونه اعوجاج قدغن كرده و بساط تفأل و تطهير را هم مانند بساط رهبانيت برچيده است و اين ميكروب جاهليت طورى شده بود كه زندگى اجتماع بشريت را فلج كرده بود و اغلب كارها بحالت تعطيل درآمده بود.